เมื่อข้าพเจ้าได้พบกับ ละครเวที ตอนที่ 2
ดังที่ได้เกริ่นไปในตอนที่แล้ว ข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกสนุกกับการแสดง (ทั้งๆที่จริงต้องเรียกว่าแอบดูคนอื่นเค้าแสดง) ข้าพเจ้ามักขอตามคุณพ่อไปทุกครั้งที่สวนสุนันทาจัดละคร มีทั้งละครเวที นาฏศิลป์ ละครพันทาง ละครกลางแจ้ง บางทีมีหนังตะลุงมาให้ดู ซึ่งข้าพเจ้าก็ฟังรู้เรื่องบ้าง เพราะเคยไปบ้านคุณแม่บ่อยๆที่นครศรีธรรมราช (คุณแม่เป็นคนทุ่งสง)
ตอนประถมต้น ประมาณพ.ศ. 2514 มีเพื่อนคุณแม่สอนวิชาขับร้อง ชื่อ อ.จ.ศิริกุล วรบุตร และแน่นอน ลูกสาวเพื่อนคุณแม่ก็เรียนห้องเดียวกับข้าพเจ้า ชื่อกุลชฎา หรือ ปอม สวยและน่ารักมาก ตาโต ผมดำยาว หน้าคม ปอมชอบถักเปีย ข้าพเจ้าชอบแอบไปดึงเปียเล่น โดนอาจารย์ศิริกุลดุบ่อยๆ ช่วยไม่ได้ อ.จ.มีลูกสาวสวยนี่ครับ อ.จ.สอนร้องเพลงสนุกมาก เสียงอ.จ.ก็ไพเราะน่าฟัง รู้สึกว่าอ.จ.จะจบมาจากนาฏศิลป์ อ.จ.สอนข้าพเจ้าทั้งร้องทั้งรำ มีเพลงพม่ารำขวาน ฟ้อนเงี้ยว เพลงวันครู ฯลฯ อีกครั้งหนึ่งที่ข้าพเจ้าได้ออกโทรทัศน์ช่อง 4 บางขุนพรหม ข้าพเจ้าเล่นเป็นนายพราน ในเพลงแม่กาเหว่า ที่ร้องว่า(ใครร้องได้ก็ลองร้องตามนะครับ ) “ยังมี หน่อยนิแนะแม่กาเหว่า ชะเอิ่งเงิ้งเงย ยังมี ยังมีแม่กาเหว่า ไข่ไว้ให้แม่กาฟัก แม่กา หน่อยนิแนะก็หลงรัก ชะเอิ่งเงิ๊งเงย แม่กา แม่กาก็หลงรัก คิดว่าลูก ในอุทร คาบข้าว หน่อยนิแนะ เอามาเผื่อ ชะเอ่งเงิ๊งเงย คาบข้าว คาบข้าวมาเผื่อ คาบเอาเหยื่อ มาป้อนฯลฯ” ข้าพเจ้าต้องแต่งตัวเป็นนายพราน ใส่ชุดม่อฮ่อมสีน้ำเงิน ผ้าขาวม้าโพกหัว แต่งหน้าด้วย แถมเขียนหนวดอีก ข้าพเจ้าก็นึกในใจ แล้วเพื่อนๆจะจำเราได้มั๊ยเนี่ยะ อุตส่าห์ได้ออกทีวีทั้งที อ.จ.ศิริกุลก็สอนท่าเต้นให้ ท่าเดิน ท่ามองนก ตืท่ารำตามคำร้อง พอตอนจะออกทีวี ตื่นเต้นมาก ที่ซ้อมมาดูเหมือนมันจะลืมๆ ไม่มั่นใจ อ.จ.บอกว่า ไม่ต้องกลัว ท่านให้ไหว้ครูบาอาจารย์ ให้ครูทั้งหลายมาช่วย ข้าพเจ้าก็ทำตาม แปลกมาก พอระลึกถึงครูแล้ว จิตของข้าพเจ้านิ่ง ความมั่นใจกลับคืนมา ตอนนั้นยังเด็กไม่คิดอะไร ลืมบอกไปว่า สมัยนั้นออกอากาศสด ไม่มีการบันทึกเทป คิดๆดูเราก็เก่งเหมือนกัน ไม่ขายหน้าครูบาอาจารย์ และคุณพ่อคุณแม่ อิอิอิอิอิ
ดังที่ได้เกริ่นไปในตอนที่แล้ว ข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกสนุกกับการแสดง (ทั้งๆที่จริงต้องเรียกว่าแอบดูคนอื่นเค้าแสดง) ข้าพเจ้ามักขอตามคุณพ่อไปทุกครั้งที่สวนสุนันทาจัดละคร มีทั้งละครเวที นาฏศิลป์ ละครพันทาง ละครกลางแจ้ง บางทีมีหนังตะลุงมาให้ดู ซึ่งข้าพเจ้าก็ฟังรู้เรื่องบ้าง เพราะเคยไปบ้านคุณแม่บ่อยๆที่นครศรีธรรมราช (คุณแม่เป็นคนทุ่งสง)
ตอนประถมต้น ประมาณพ.ศ. 2514 มีเพื่อนคุณแม่สอนวิชาขับร้อง ชื่อ อ.จ.ศิริกุล วรบุตร และแน่นอน ลูกสาวเพื่อนคุณแม่ก็เรียนห้องเดียวกับข้าพเจ้า ชื่อกุลชฎา หรือ ปอม สวยและน่ารักมาก ตาโต ผมดำยาว หน้าคม ปอมชอบถักเปีย ข้าพเจ้าชอบแอบไปดึงเปียเล่น โดนอาจารย์ศิริกุลดุบ่อยๆ ช่วยไม่ได้ อ.จ.มีลูกสาวสวยนี่ครับ อ.จ.สอนร้องเพลงสนุกมาก เสียงอ.จ.ก็ไพเราะน่าฟัง รู้สึกว่าอ.จ.จะจบมาจากนาฏศิลป์ อ.จ.สอนข้าพเจ้าทั้งร้องทั้งรำ มีเพลงพม่ารำขวาน ฟ้อนเงี้ยว เพลงวันครู ฯลฯ อีกครั้งหนึ่งที่ข้าพเจ้าได้ออกโทรทัศน์ช่อง 4 บางขุนพรหม ข้าพเจ้าเล่นเป็นนายพราน ในเพลงแม่กาเหว่า ที่ร้องว่า(ใครร้องได้ก็ลองร้องตามนะครับ ) “ยังมี หน่อยนิแนะแม่กาเหว่า ชะเอิ่งเงิ้งเงย ยังมี ยังมีแม่กาเหว่า ไข่ไว้ให้แม่กาฟัก แม่กา หน่อยนิแนะก็หลงรัก ชะเอิ่งเงิ๊งเงย แม่กา แม่กาก็หลงรัก คิดว่าลูก ในอุทร คาบข้าว หน่อยนิแนะ เอามาเผื่อ ชะเอ่งเงิ๊งเงย คาบข้าว คาบข้าวมาเผื่อ คาบเอาเหยื่อ มาป้อนฯลฯ” ข้าพเจ้าต้องแต่งตัวเป็นนายพราน ใส่ชุดม่อฮ่อมสีน้ำเงิน ผ้าขาวม้าโพกหัว แต่งหน้าด้วย แถมเขียนหนวดอีก ข้าพเจ้าก็นึกในใจ แล้วเพื่อนๆจะจำเราได้มั๊ยเนี่ยะ อุตส่าห์ได้ออกทีวีทั้งที อ.จ.ศิริกุลก็สอนท่าเต้นให้ ท่าเดิน ท่ามองนก ตืท่ารำตามคำร้อง พอตอนจะออกทีวี ตื่นเต้นมาก ที่ซ้อมมาดูเหมือนมันจะลืมๆ ไม่มั่นใจ อ.จ.บอกว่า ไม่ต้องกลัว ท่านให้ไหว้ครูบาอาจารย์ ให้ครูทั้งหลายมาช่วย ข้าพเจ้าก็ทำตาม แปลกมาก พอระลึกถึงครูแล้ว จิตของข้าพเจ้านิ่ง ความมั่นใจกลับคืนมา ตอนนั้นยังเด็กไม่คิดอะไร ลืมบอกไปว่า สมัยนั้นออกอากาศสด ไม่มีการบันทึกเทป คิดๆดูเราก็เก่งเหมือนกัน ไม่ขายหน้าครูบาอาจารย์ และคุณพ่อคุณแม่ อิอิอิอิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น