มีหลักปฎิบัตที่มักใช้กันอย่างแพร่หลาย (COMMON PRACTICE) และได้รับการยอมรับในระดับหนึ่งว่าถูกต้อง แต่แท้จริงกลับเป็นสิ่งที่ทำให้นักสดง “หลงทาง” อาจเรียกได้ว่า “สมาธิผิดที่” และนำไปสู่ปัญหาของการแสดง ได้แก่
- การเริ่มต้นที่อารมณ์ความรู้สึก โดยนักแสดงพยายาม “สร้าง” (BUILD) อารมณ์ไว้ล่วงหน้า หรือผู้กำกับสั่งให้นักแสดง “สร้าง” (BUILD) อารมณ์ มักทำให้นักแสดง “หลงทาง” และนำไปสู่ “การแสดงที่ใช้อารมณ์เกินขอบเขต” (EMOTIONALISM) จนถึงขั้นที่นักแสดงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ (HYSTERICAL ACTING) ซึ่งเป็นการทำลาย “ศิลปะ” ของการแสดงอย่าสิ้นเชิง
- ความตั้งใจที่จะแสดงให้เห็น “ลักษณะนิสัย" (CHARACTER) ของตัวละครซึ่งนำไปสู่การแสดงอย่าง “จงใจ”แทนการแสดงอย่าง “จริงใจ”
- วิธีการ (APPROCH) ที่ผิดพลาดของผู้กำกับการแสดงที่บอกให้นักแสดง “เปลี่ยน” จากตัวเองไปเป็นตัวละครในเรื่อง มักนำไปสู่ปัญหา “สูตรสำเร็จรูป” ที่ขาด “ความจริง” ทางศิลปะการละคร
- นักแสดงที่สมาธิกับ “ความพยายามแสดงให้ดี” เป็นการสมาธิผิดที่ ซึ่งนำไปสู่ปัญหาของการแสดง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น